Pazartesi, Ağustos 12, 2013

Her vedanın ardında bir bekleyen vardır kimsenin bilmediği...

Hangisi için daha çok ağladığımı, içimi yakanın hangisi olduğunu, hangisinin çok daha acı verdiğini bilmiyorum. O ayrımı yapamıyorum. Kendimi oyalamak(hayata katlanabilmek) adına en iyi sebebim olan şeyi beklemek için artık günleri değil, ayları kovalamam gerekecek... Üstelik kimse ne durumda olduğumu, neler hissettiğimi bilmeyecek. Hiçbir şey aynı olmayacak... Giderek daha da içime kapanıp yalnızlaşacağım...

Sonrası ise meçhul yani aslında hayatımın bundan sonrası belirsiz... Yaşamımın en güzel günlerini çoktan geride bıraktığımın bilincindeyim zaten... İleriki günlerimi düşündüğümde bu belirsizlik tıpkı şuanki gibi nefes almamı zorlaştırıyor...

"Yetmez mi bu kadar" diyorum ama bunun kararını bile ben veremiyorum...

Ve artık güneşim de yok... Bulutların ardında nasıl olduğunu bile bilemeyeceğim...

Boğulacak gibi olurum ben karanlıkta, kimse bilmez...

Yine kimse bilemeyecek...

Tıpkı aşağıdaki o şarkıdaki gibi:

"Her vedanın ardında bir bekleyeni vardır kimsenin bilmediği..."