Uçan balondayım sanki...
Yüklerimden olabildiğince kurtulup yükseklere çıkmak istiyorum.
Küçük bir aralıktan yarım yamalak değil, önümde bir engel olmadan görebilmek istiyorum tüm manzarayı...
Aşağılarda kalmak beni boğuyormuş da biraz bile olsa yukarı çıkabilsem daha iyi nefes alabilecekmişim gibi geliyor sanki...
Aslında böyle bir deneyimim de yok, kimbilir öyle olmaz belki ama bir umudum var yani işte...
Bu umuda sıkı sıkıya sarılıp yüklerimden kurtulmaya çalışıyorum...
Halim bile olmuyor bazen...
Yine de bir milim bile oynatabilmek yükleri, bana iyi hissettiriyor kendimi...
Birazcık havalanıp taze nefes alabilme heyecanı ile şenlense ruhum,
İlla ki yukarıdan bir evin balkonundan çöpünü bana fırlatanlar oluyor...
Ağırlaştıkça yere saplanıyorum.
Bana boşuna çabaladığımı hatırlatıyor birileri sanki, böyle yaparak...
O çöpün içinde kendi hayal kırıklıkları var belki,
Sevgisizlikleri...
Başarısızlıkları...
İsteyip de yapamadıkları...
Onlardan kurtulmak istiyorlar belli ki...
Başkalarının umutlarını pisliğe bulayınca ne hissediyorlar bilemiyorum...
Bu öfkenin hedefi ben miyim, bilemiyorum...
Pes etmem onlara ne yarar sağlayabilir ki...
Bir anda uçan balonun aslında ben olduğumu farkediyorum...
Balonumun içindeki havanın yavaş yavaş söndüğünü hissediyorum...
Yavaş yavaş yere doğru süzülmeye başlıyor...
Sepetimi yerdeki çivilere halatlarla bağlıyorlar...
Artık uçamayacağımı anlıyorum...
Hevesim de tıpkı balonum gibi yerleri süpürüyor şimdi...
Bir uçan balon uçamayınca ölü sayılmaz mı diye düşünüyorum...
Gökyüzü kapkaranlık artık...
Balkondakilerin çaktırmadan bakışlarını hissediyorum üzerimde...
Bu halimden mutlu olduklarına inanmak istemiyorum...
Oysa rengarenk balonumu gökyüzünde süzülürken görmenin onları da mutlu ettiğini sanmıştım hep...
Mutluluğum da mutsuzluğum da...
Yaşayabilmem de hep birilerine bağlı...
Bir daha iplerimi ne zaman çözerler,
Ne zaman yüküme yük katmaktan vazgeçerler
Bilmiyorum...
