Bugün dizi izlerken oradaki bir söz beni başka bir yere götürdü...
"Nolur Allah'ım o ölmesin! Hayır, o ölmeyecek, ölmeyecek..." diye tekrarlıyorlardı ayrı ayrı yerlerde, yoğum bakımdaki kişinin yakınları...
Düşündüm de bu isteği acaba kendimiz için mi istiyoruz? Farkında olmadan sadece kendimiz? Böyle dualar ederken ilk etapta düşündüğümüz "ben onsuz naaparım, yaşayamam" ya da "o ölürse bu vicdan azabıyla nasıl yaşarım?" vb şeyler değil mi? Onu bir daha göremeyecek, dokunamayacak, söylememiz gereken şeyleri söyleyemeyecek olmamız en çok acıtan şey değil midir bizi o an? Yakarmamızı sağlayan?
Oysa onun bir hayatı, sevdikleri, yapmak istedikleri, görecek daha nice günleri olduğunu; tamamlamak istediği işlerini yarıda bırakmanın yada sevdiği kişilerden kopmanın onun için ne denli acı olduğunu hiç aklımıza getirir miyiz ilk durumda?
Ya da
Belki ölmenin onun için aslında bir kurtuluş olduğu, acılarının dinerek huzura kavuşacağı nice sonra gelir aklımıza... O da yine niye gelir biliyor musunuz? Kendi içimizi rahatlatmak, üzüntümüzü hafifletmek için...
Bu kadar bencil miyiz gerçekten?
Utandım birden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder