Herşeyden korkar oldum ve bu beni en mutlu olduğum anlarda bile ceza gibi paçamdan tutup aşağı çekiyor... Bir bakıyorum ki mutsuzum, çaresizim...
Korkuyorum...
Yılmaktan, yıldırılmaktan, pes etmekten korkuyorum...
Kaybetmekten korkuyorum...
- Anne, babamı kaybetmekten korkuyorum; onlarsız geçireceğim günlerden, yıllardan çıldırasıya korkuyorum...
- Pasha'ma birşey olmasından korkuyorum... Hiç büyümesin, yaşlanmasın, hep benimle olsun istiyorum...
- Umutlarımın kaybetmekten korkuyorum, hayal kırıklığına uğramaktan korkuyorum ama diğer yandan hayal kırıklığına uğramayım diye hayallerimden vazgeçmekten korkuyorum...
- Onu kaybetmekten korkuyorum, her türlü kaybetmek... Sıkmaktan korkuyorum, korkup siniyorum... Ben ona kavuşmamışken ve belki hiç kavuşamayacakken birinin gelip onu her anlamda alıp gitmesinden korkuyorum... Ya da onun birini alıp gitmesinden... Onsuz kalmaktan korkuyorum... Zaten onsuz olduğum hissinin her an beni bitirmesinden korkuyorum... Onu sevememekten korkuyorum... En çok ben sevmek istiyorum... Sonra ona haksızlık etmekten korkuyorum, onun mutluluğunu(ama başkasıyla mutluluğunu) istememekten korkuyorum... Onun beni hiiç tanıyamamasından korkuyorum... Beni hiç sevmeyecek olmasından... (bu sonsuza kadar uzarrr)
Daha şuan aklıma gelmeyen birçok şeyden korkuyorum ve bu yaşam kalitemi etkiliyor... Yoruyor... Güçsüz bırakıyor...
Bitmesin hiçbirşey... :(
2 yorum:
Korku, tehlikelere karşı öncelikle kendi benliğimizi korur. O yüzden korkmak iyidir :) Korkularla yüzleşmek de kötü. Korkuların üzerine gitmez isen. Ya da yüzleşmez isen (Ya da artık ayrı yazılmak zorunda değilmiş TDK'ya göre) o korkular zamanla unutulurmuş...
Hiç böyle düşünmemiştim daha önce:)
("Ya da" benim de takıntılı olduğum bağlaçlardan:)tşk)
Yorum Gönder