Koltuğumda başımı çevirip penceremden dışarıya baktım… Yağmur, yine iyice şiddetlenmişti… Sokak lambası, görünmemek için gizlenen fırtınayı tüm çıplaklığıyla gözler önüne seriyordu… Duygularım da tıpkı yağmur gibi çok şiddetliydi son birkaç gündür…
“Neredennn nereyeee!” dedim…
Çoğu kişinin hiç bilmediği, öğrenince çok şaşıracağı ne de çok şey yaşamıştım son 1 yıl içinde…
Şimdi her şey rüyaymış gibi geliyor…
Pencerelerin artık bendeki yeri çok farklı olacak sanırım…
Emin olduğum tek şey ise; içimde, beynimde kalıveren ve beni içten içe kemiren bu sızının hiç ama hiç geçmeyeceği, dinmeyeceği…
Üzgünüm…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder