Hayatımdaki ölümler şimdiye kadar hep ani olmuştu... Bunun daha çok acı verdiğini düşünürdüm... Yaşattığı şokun acıyı arttırdığını sanardım... Ama şuan bundan emin değilim...
Ölmeyi hiç yakıştıramadığımız birisi(ki önemli bir aile ferdi)nin kansere yakalandığını duymuştuk bir süre önce... Sır gibi birşeydi, fısıltı halinde konuşulan... İnanmamıştık; şakadır, üzmek için yapmıştır vs. dedik. Hep bizimle yaşayacağını düşünmüştük belki de... Ama gerçekmiş!
Kemoterapi olsa ömrü 5 yıl daha uzarmış ama istemiyormuş... Çok üzülüyorum, hep aklıma geliyor, içim sızlıyor... Paylaştıklarımızı, anılarımızı, yaşadıklarını, yaşayamadıklarını, hayallerini düşünüyorum... Ölümden daha acı bir şey yok sanırım... Öylesine yok olmak çok acı!
Duygularımı tam olarak ifade edemiyorum... Üzüntümü bile belli edemiyorum zaten bugünlerde... Yine içimden ağlıyorum... Ve garip bir şekilde suçluluk duygusu hissediyorum; hayallerine kavuşmasına yardımcı olamadım diye belki de...
İlk defa yaşayacağım bu acı bekleyiş çok yıpratıcı...
Belki de ben ondan önce veda edeceğim bu hayata, kim bilebilir ki...
Ne olursa olsun, 'ölüm, ölmek, yok olmak, kaybetmek' bana çok koyuyor... Düşüncesi bile...
Sevdiklerimi her an kaybedebileceğim korkusuyla yaşıyorum...
Ve aslında tam da bu yüzden yaşayamıyorum belki de hayatı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder