Ohooo... 1 hafta olmuş yazmayalı... Ama niye diye sorunnn biii'? Şurada yazdığım "Aşk" konulu yazım biraz ağır geldi galiba... Çünkü bir süre önce, aşk yasaklanmıştı bana, tıpkı "Dudaktan Kalbe"deki gibi... Neyseee geçti gittiii o konu:) Bu seferki konumuz başka zaten...
Bugün 2'de uyandım... Tabii o kadar uyuyunca ne rüyalar ne rüyalar gördüm... En çok etkileyeni, eski fizyoterapistim Handan Abla'yı görmemdi... Çok özlediğimi farkettim... Oysa onun geleceği gün "ay çok hastayım, şuram ağrıyooo, ara gelmesin bugün..." derdim çoğu kez... Sonra o gelmeden alelacele vaktim varsa 1 saat uyumaya çalışırdım(ki bilenler bilir beni güzellik uykularımı:) uyumazsam cinlerim tepememde çıkarrr...)... Sonra tam dizim başlardı, kapı çalardı... "Özge'nin dizisi başlamıştır, kızar şimdi bana..."dediğini duyardım içerden... Sonra yanına gidince herşeyi unuturdum:) Sohbete dalardık 2 saat... Arada "ya bugün şu hareketi yapmasam, iyi hissetmiyorum kendimi?" derdim. O da "Aaaaaa yapar benim fıstığım, önce ayağa kalkalım da neşesi yerine gelsin...":) Gırgır, şamata geçiverirdi 2 saat... O gidince daha bir mutlu olurdum... Çünkü ayakta durmak, mutluluk hormonunun salgılanmasını sağlıyormuş... Siz bütün ayakta duruyorsunuz, biliyor muydunuz bunu hıııııı? Nankörlerrr:P İşte size bir kaynak daha mutlu olmak için...
Neyse Handan'cığımla arada kavga da ederdik tabii, hatta küserdik de... Eee 2 yay burcu olarak egolarımız çarpışırdı bazen... Hem ben öyle herkese küsmem... Eğer küstüysem, bilin ki sizi çok seviyorum... Sevdiklerimden de zor ayrılırım... Hem de çok zorrrrr... Benimle bir veda sahnesi paylaşanlar iyi bilirler neyi kastettiğimi... Öyle bir ağlarım ki canımdan can kopuyor gibi... Hem öyle hiç utanmamm herkesin içinde ağlamaktan... O kadar içten dökülür ki gözyaşlarım, karşımdakinin ağlayacağı yoksa bile bana katılır... Çünkü hayatta en tahammül edemediğim şeydir, o kişiyi bir daha göremeyecek olmak... Ölümden farksız gelir bana... Ölümse çok ufakken tanıştığım, yine de en kabullenemediğimdir... Daha 3 yaşındayken çok sevdiğim bir eniştemi kaybetmiştim... Anneme "yani bir daha hiç göremeyecek miyim onu?"diye sormuştum... O günden beri ölümün tanımını böyle benimsedim... Görememe düşüncesi beni çılgına çevirir... Hep bir korku vardır bende "ya bir daha hiç göremezsem?"diye... İşte bu yüzden kimseden kopmamaya çalışırım... Benden kaçış yoktur yaniii :p Bir yolunu bulur, en umulmadık bir zamanda karşınıza çıkıveririm...
Bugün 2'de uyandım... Tabii o kadar uyuyunca ne rüyalar ne rüyalar gördüm... En çok etkileyeni, eski fizyoterapistim Handan Abla'yı görmemdi... Çok özlediğimi farkettim... Oysa onun geleceği gün "ay çok hastayım, şuram ağrıyooo, ara gelmesin bugün..." derdim çoğu kez... Sonra o gelmeden alelacele vaktim varsa 1 saat uyumaya çalışırdım(ki bilenler bilir beni güzellik uykularımı:) uyumazsam cinlerim tepememde çıkarrr...)... Sonra tam dizim başlardı, kapı çalardı... "Özge'nin dizisi başlamıştır, kızar şimdi bana..."dediğini duyardım içerden... Sonra yanına gidince herşeyi unuturdum:) Sohbete dalardık 2 saat... Arada "ya bugün şu hareketi yapmasam, iyi hissetmiyorum kendimi?" derdim. O da "Aaaaaa yapar benim fıstığım, önce ayağa kalkalım da neşesi yerine gelsin...":) Gırgır, şamata geçiverirdi 2 saat... O gidince daha bir mutlu olurdum... Çünkü ayakta durmak, mutluluk hormonunun salgılanmasını sağlıyormuş... Siz bütün ayakta duruyorsunuz, biliyor muydunuz bunu hıııııı? Nankörlerrr:P İşte size bir kaynak daha mutlu olmak için...
Neyse Handan'cığımla arada kavga da ederdik tabii, hatta küserdik de... Eee 2 yay burcu olarak egolarımız çarpışırdı bazen... Hem ben öyle herkese küsmem... Eğer küstüysem, bilin ki sizi çok seviyorum... Sevdiklerimden de zor ayrılırım... Hem de çok zorrrrr... Benimle bir veda sahnesi paylaşanlar iyi bilirler neyi kastettiğimi... Öyle bir ağlarım ki canımdan can kopuyor gibi... Hem öyle hiç utanmamm herkesin içinde ağlamaktan... O kadar içten dökülür ki gözyaşlarım, karşımdakinin ağlayacağı yoksa bile bana katılır... Çünkü hayatta en tahammül edemediğim şeydir, o kişiyi bir daha göremeyecek olmak... Ölümden farksız gelir bana... Ölümse çok ufakken tanıştığım, yine de en kabullenemediğimdir... Daha 3 yaşındayken çok sevdiğim bir eniştemi kaybetmiştim... Anneme "yani bir daha hiç göremeyecek miyim onu?"diye sormuştum... O günden beri ölümün tanımını böyle benimsedim... Görememe düşüncesi beni çılgına çevirir... Hep bir korku vardır bende "ya bir daha hiç göremezsem?"diye... İşte bu yüzden kimseden kopmamaya çalışırım... Benden kaçış yoktur yaniii :p Bir yolunu bulur, en umulmadık bir zamanda karşınıza çıkıveririm...
Ya da bazen sevdiklerim beni bulur... Tıpkı 24 Kasım'da Meleknur Hocamın yaptığı gibi... Lise Hazırlık Öğretmenim... Çok çok iyi bir eğitimcidir... Onun öğrettikleri sayesinde Bilkent Hazırlığa en son kurdan başladım(pre-fac). 24 Kasım'da akşam telefon çaldı, arayannnnnnn daha 10 gün önce keşke bulsam diye facebook'a bakındığım Meleknur Hocam... O kadar şok olduk ki... Kalp kalbe karşı dedikleri bu galiba... İşte gerisi msnde yazdıklarıyla öğretmenimden: "Rehberlik öğretmeni Fahriye Hanımdan adresinizi öğrendim. Bu gün hem sana hemde kendime öğretmenler günü sürprizi yapmak istedim. Ama Antalya' ya taşındığınızı öğrendim, apartman görevlisinden telofonunuzu aldım. Üniversitedeki başarın beni şaşırtmadı. Demek ki benim güzel kızımın çalışkanlığı aynen devam etmiş."... Unutulmamak ne güzel, değil mi?
Son olarak, geç olsa da buradannnnnn bütüüüüüüüüüüüün öğretmenlerimin öğretmenler gününü kutluyorummm... Bana verdiklerinizzz için çoook teşekkürler... Hepiniziiii çok özlediiiiiiiimmmmmmmmm...
2 yorum:
canımsınn bitanemizsin inan her seferinde başarılarını, yazdığın yazıların güzelliğini belki aynı cümlelerle belirtiyorum ama sanırım seni anlatabilcek sana uyabilcek yenicik yenicik sözler henüz sözlüklerde yok :) o kadar duru o kadar içimize işleyen ve o kadar samimi bi anlatımın varkiii inan zaman zaman mest oluyoruz zaman zaman gülmekten kırılıyoruz zaman zamansa bu yazıda olduğu gibi özlemlerimizi hatırlayıp ağlıyoruz :( sayende geçmişte kalmış bi çok anımız tazelendi sen bitanesin bi bi bi bi tanesin :) seni çok seviyoruz hep böyle güzel yazılar yazman dileğimizleee ama zaman zaman kopar bizi geçmişinle kiki...mcx
ahhh siz yaylar yokmusunuz :P canım benimmm veda sahneleri hep acıklıdır ama seninkisi bi başka bişi yazını okuduktan sonra dua etmeye başladım biz seninle öyle bir anda öyle bir yerde buluşalım ki o ayrılık günü hiiiiiiiiiç gelmesin :( yoksa ne sana o acıyı bırakmaya nede senden kopmaya dayanamam :( öğretmeninin seni bulma gayretine ise hayran kaldım bende hep ilkokul öğretmenimi arıorum ama bulamıyorum inşallah bende bir gün onu bulabilirim... mcxxxx
Yorum Gönder