Pasha'ya kardeş edinip hergün mama verdiğimiz 2 miniş bugün yok... Muhtemelen soğuktan korunmak için bir yerlere sığındılar :( Onları düşündükçe zaten sıkkın olan canım daha da sıkılıyor... Sadece onlar mı? Tabii ki değil, yüzlerce hayvan ve sokakta... Aç ve açık... :( Tarifi yok bunun. Kışı ve karı çok sevmeme rağmen artık içimde anlamsız bir öfke ve nefret kaplıyor... Hemen yaz gelsin :(
O da soğuk!
Aklımda 1001 düşünce... Susmayan bir yürek ve beyin var gücüyle sonumu hazırlıyor gibiler... Hep aynı soru kalıbı: "Neden...?"
Bugünlerde herkes/herşey üstüme geliyor gibi zaten... Bu da yetmiyormuş gibi anlayamadığım davranışlar... Sürekli birşeylerle karşılaştırıyorum(tırılıyorum)... Böylece daha da mutsuz oluyorum...
Bir de meşhur "sanma"larım yok mu! Devamlı birşeyler sanıp sonra kendi kendime onları çürütme halindeyim... Sonra yenileri geliyor... Tek bildiğim haketmiyor oluşum... O kadar üzgünüm ki... Yapacak birşey yok zaten düşündüklerim doğruysa... Kabullenme zamanı geldi sanırım! Nasıl olacaksa...
Güneş yine başkalarını ısıtmak için sırtını döndü...
Karanlık her yer...
Üşüyorum...
Ve başka Güneş de yok... Varsa da gözlerimi kapadım, görmek bile istemiyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder